Beck Józef

(1894-1944), polski pułkownik, dyplomata. W latach 1914-1917 w Legionach Polskich, członek Polskiej Organizacji Wojskowej.

W czasie przewrotu majowego szef sztabu wojsk, które opowiedziały się po stronie J. Piłsudskiego. W latach 1926-1930 był szefem gabinetu Ministerstwa Spraw Wojskowych. W 1930 objął urząd wicepremiera. W latach 1932-1939 kierował polską polityką zagraniczną. Uznawany za spadkobiercę myśli politycznej J. Piłsudskiego.

Przeciwnik zarówno współpracy z ZSRR skierowanej przeciwko Niemcom, jak i sojuszu z Berlinem skierowanego przeciwko ZSRR. Szukał możliwości zawarcia trwałych sojuszy z Anglią i Francją. W maju 1939 zdecydowanie przeciwstawił się żądaniom niemieckim w sprawie Gdańska i eksterytorialnej autostrady przez polskie Pomorze do Prus Wschodnich, doprowadził do podpisania traktatów obronnych polsko-brytyjskiego i polsko-francuskiego, niwecząc tym samym hitlerowską politykę izolowania Polski na czas wojny.

Po agresji Niemiec i ZSRR na Polskę przekroczył wraz z rządem, 17 IX 1939, granicę Rumunii, gdzie zmarł 5 VI 1944.

Fragment przemówienia Józefa Becka odrzucający niemiecką propozycję:
"O co właściwie chodzi? Czy o swobodę niemieckiej ludności Gdańska, która nie jest zagrożona, czy o sprawy prestiżowe - czy też o odepchnięcie Polski od Bałtyku, od którego Polska odepchnąć się nie da! (...) Pokój jest rzeczą cenną i pożądaną (...) Ale pokój, jak prawie wszystkie sprawy tego świata, ma swoją cenę wysoką, ale wymierną. My w Polsce nie znamy pojęcia za wszelką cenę. Jest jedna tylko rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenna i tą rzeczą jest honor."