Rómmel Juliusz

(1881-1967), generał Wojska Polskiego. 1903 ukończył Konstantynowską Szkołę Artylerii w Petersburgu. W armii carskiej dosłużył się stopnia pułkownika. W czasie I wojny światowej walczył jako rosyjski oficer zawodowy w 1 Brygadzie Artylerii. Od września 1917 pełnił służbę w III Korpusie Polskim.

W sierpniu 1918 po rozwiązaniu Korpusu internowany przez Austriaków. Po I wojnie światowej w armii polskiej, brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej (1919-1920). 1922 awansowany do stopnia generała brygady, 1928 generała dywizji. Od 1929 inspektor armii we Lwowie, od 1935 w Warszawie.

We wrześniu 1939 dowodził Armią "Łódź" w walkach granicznych nad Wartą i Widawką. Po odniesieniu lekkiej konruzji na skutek bombardowania porzucił swoje wojska i 8 września przybył do Warszawy. Pomimo tego mianowany przez Naczelnego Wodza dowódcą obrony stolicy i twierdzy Modlin, dowodził Armią "Warszawa". Nie udzielił na przepolach Warszawy pomocy ani wojskom gen. Wiktora Thomméego, ani nie wsparł nad Bzurą oddziałów Armii "Poznań" i "Pomorze". Po upadku Warszawy wzięty do niewoli, do końca wojny przebywał w obozie jenieckim Murnau VII A.

Po zakończeniu wojny powrócił do kraju. Do czerwca 1947 pozostawał na stanowisku doradcy Naczelnego Dowódcy do spraw szkolenia, następnie przeszedł w stan spoczynku. Autor wspomnień "Za Honor i Ojczyznę" (1958).